Sport- of spelsituatie
In een eerder blog over de aansprakelijkheid bij sport en spel vertelde ik je dat in een sport- of spelsituatie de eisen voor aansprakelijkheid hoger liggen dan in het ‘normale’ aansprakelijkheidsrecht. En dat je, voordat je toekomt aan de vraag of iemand aansprakelijk is, eerst de vraag moet beantwoorden of er sprake was van een sport- of spelsituatie. In veel gevallen is dat snel duidelijk, zoals bij letsel dat ontstaat tijdens een voetbal- of rugbywedstrijd. Maar hoe zit dat met letsel dat tijdens een pauze of in de rust is ontstaan? Of kort na afloop van een wedstrijd?
In eerdergenoemd blog vertelde ik je dat het antwoord op die vraag afhangt van de omstandigheden van het geval. En dat uit de rechtspraak blijkt dat dat daarbij een aantal factoren van belang is, zoals de aard van de activiteit, de plaats waar de gedraging plaatsvindt en het moment waarop de gedraging plaatsvindt. Allemaal nogal theoretisch, daarom geef ik je graag een aantal voorbeelden uit de praktijk.
Terug naar het tafeltennis
Was er in de hiervoor beschreven situatie nog sprake van een sport- of spelsituatie? De Rechtbank Gelderland oordeelde van wel. Volgens de rechtbank kon de tandarts op het moment van de boks als deelneemster worden gezien, omdat ze:
- die avond competitie speelde met de speler die haar het letsel toebracht,
- als scheidsrechter/teller direct bij de wedstrijd was betrokken,
- deelde in de feestvreugde over de gewonnen wedstrijd door haar hand omhoog te steken voor een high five.
Tennis en hockey vs judo
Maar hoe zit dat bij andere sporten? In een zaak waarin een tennisspeler na afloop van een game een bal in het oog van zijn tegenspeler had geslagen, oordeelde de Hoge Raad dat er ook tussen de games sprake is van een spelsituatie.
Een andere zaak, die diende voor de rechtbank Noord-Holland, speelde zich af op de hockeyclub. Daar werd het veld tijdens de training gebruikt door twee teams. Tussen de oefeningen door, op een ‘dood’ moment, sloeg een speler van het ene team een bal weg richting het andere deel van veld. Daarbij liep een speler van het andere team ernstig hoofdletsel op. De rechtbank oordeelde dat hier sprake was van een spelsituatie, ook al lag de training van de speler die de bal sloeg even stil.
Maar dit geldt niet voor alle sporten. Zoals ik al schreef is de aard van de activiteit (in gewone mensentaal: de soort sport) ook van belang bij de beoordeling of er nog sprake is van een sport- of spelsituatie. Zo oordeelde de Hoge Raad in het zogenaamde Judoarrest dat het stopcommando bij judo juist heilig is. In die zaak had een van de judoka’s na het stopcommando van de scheidsrechter nog een schouderworp ingezet, waarbij zijn tegenstander een whiplash opliep. Hier was volgens de Hoge Raad geen sprake meer van een spelsituatie en waren de normale (minder strenge) eisen voor aansprakelijkheid van toepassing.
En hoe zit het dan met ijsvoetbal?
IJsvoetbal is een spel waarbij twee teams tegen elkaar voetballen op het ijs. Daarbij hebben de spelers grote plastic ballen aan, die zorgen voor de nodige duw-, stoot- en valbescherming. In een zaak die diende voor de Rechtbank Oost-Brabant had het laatste fluitsignaal geklonken en had een van de deelnemers de plastic bal uitgetrokken. Toen hij op weg was naar de rand van de ijsbaan werd hij echter hard geduwd door een nogal baldadige medespeler, die zijn plastic bal nog aanhad. Het slachtoffer raakte door deze duw met zijn hoofd de rand van de ijsbaan en raakte buiten westen. Volgens de rechtbank was hier - ondanks dat het laatste fluitsignaal al had geklonken en enkele spelers bezig waren het veld te verlaten - nog steeds sprake van een sport- en spelsituatie.
Vragen?
Heb je vragen over dit onderwerp? Of ben je betrokken bij een zaak? Neem dan gerust contact met mij op, ik help je graag.
Terug naar het overzicht
